Kino Grunwald - dawniej Kino Wojskowe, powstałe w 1963 r. przy ul. Polnej 86. Obecnie w budynku znajduje się sklep sieci Biedronka.
Historia[]
Potrzebujemy twojej pomocy przy edycji tej sekcji. Rozwiń treść i opisy, dodaj linki, wgraj ilustracje.
Kino zaczęło działalność jako Kino Wojskowe w 1963 r. Zakończyło działalność w 2005 roku i przeistoczyło się w Scenę Rozmaitości, gdzie miejsce miały spektakle teatralne.
Po zakończeniu działalności[]
Od 2005 r. siedzibę miała tu „Scena Rozmaitości”. Przez dwa sezony ściągała do siebie gwiazdy estrady i teatru - Irenę Kwiatkowską, Zenona Laskowika, Krystynę Jandę i Michała Bajora. Grywał tu także Poznański Teatr Tańca i teatry offowe - m.in. Korporacja Teatralna.
Sprzedaż budynku[]
W roku 2012 wojsko sprzedało zabytkowy budynek kina. Nowy właściciel zapłacił za niego ponad 2,3 mln zł[1]. W budynku obecnie znajduje się sklep sieci sklepów dyskontowych Biedronka. Jest to drugi po Kinie Wilda obiekt kinowy w Poznaniu zajęty przez spółkę Jeronimo Martins Polska. [2]
Budynek znajduje się na obszarze, który objęty jest ochroną konserwatorską. Jego przebudowa musiała uwzględniać historyczny charakter dzielnicy.
Projekcje plenerowe, czyli próba reaktywacji[]
W 2012 r. grupa miłośników życia miejskiego podjęła próbę wskrzeszenia nie istniejącego Kina Grunwald. W czasie gdy budynek kina zamienił się w spożywczy dyskont, jego duch przeniósł się kawałek dalej na ulice Grunwaldu.
Miejscem projekcji jest placyk przed winiarnią Pod Czarnym Kotem, znajdująca się przy rogu ulicy Wolsztyńskiej i Marcelińskiej.
Materiały filmowe pochodzą z archiwum Telewizji Polskiej w Poznaniu. Film „Późne Popołudnie” udostępniony został przez Filmotekę Narodową za zgodą Studia Filmowego „Kadr”.
Projekt jest inicjatywą trzech osób: historyka sztuki Piotra Libickiego, studenta architektury Franciszka Sterczewskiego i właściciela Winiarni Pod Czarnym Kotem Marcina Kubiaka.
W ramach projektu w czwartki od 12 lipca do 16 sierpnia 2012 r. wyświetlane były krótkometrażowe filmy z cyklu „Żyło sobie miasto. Poznań w PRL-u”. Wstęp na projekcje był wolny[3].