Nad wszystko kocham Ojczyznę; kocham wszystkich czcigodnych członków narodu mego; kocham przeszłość polską i wszystkie znamiona, które nas Polaków od innych odróżniają narodów; jednym słowem kocham wszystko, co polskie, choćby jedynie dlatego, że jest polskie 
Nagrobek Edmunda Calliera na Cmentarzu Zasłużonych Wielkopolan
Edmund Callier - historyk i publicysta, uczestnik powstania styczniowego. Pracownik administracji w Wielkim Księstwie Poznańskim. W roku 1854 zaciągnął się do Legii Cudzoziemskiej (do Francji udał się pieszo!), w której walczył w Algierii i na Krymie. W 1859 roku wrócił do Poznania, w którym utrzymywał się z udzielania lekcji.
Powstanie styczniowe[]
Walczył w powstaniu styczniowym, początkowo w randze majora, następnie pułkownika, będąc jednym z przywódców powstania 1863 roku. Na początku powstania utworzył oddział powstańczy w Środzie. Ranny w bitwie pod Olszakiem. Po wyleczeniu ran i przekroczeniu granicy zaboru rosyjskiego, kontynuował walkę jako naczelnik sił zbrojnych województwa mazowieckiego w kolejnych bitwach. Edmund Callier zasłynął jako znakomity dowódca, wykazując nieprzeciętne zdolności prowadzenia walki partyzanckiej.
W roku 1863 wyjechał do Paryża. W marcu kolejnego roku plany jego powrotu i tworzenia oddziałów w Prusach Wschodnich pokrzyżowały władze zaborcze, skazując go na rok twierdzy za zdradę stanu w procesie berliński.
Powrót do Poznania[]
Po zwolnieniu z Grudziądza, gdzie odbywał karę, powrócił do Poznania. Poświęcił się pisaniu prac historycznych i geograficznych. Wydał m.in. swoje wspomnienia "Trzy ustępy z powstania" pisane w więzieniu.
Był administratorem "Dziennika Poznańskiego", a w grudniu 1870 założył "Tygodnik Wielkopolski".
Edmund Callier zmarł w Poznaniu w roku 1893. Jego pogrzeb był narodową manifestacją społeczeństwa wielkopolskiego, oddaniem mu hołdu za to, co zdziałał dla ojczyzny. Spoczywa na Cmentarzu Zasłużonych Wielkopolan obok swojej matki Salomei i brata Oskara.