Pierwsze wykonanie hejnału po II wojnie światowej
Trębacz grający po umieszczenie orła na wieży ratusza w 1948 roku
Trębacze miejscy - muzycy grający w ramach służby miejskiej na trąbkach, współcześnie jedynie w południe na wieży ratuszowej, w przeszłości jednak również przy innych okazjach.
Renesans[]
W renesansie gra na trąbce była często spotykaną umiejętnością, np. w roku 1611 w krótkim czasie skompletowano orkiestrę trębaczy na potrzeby uroczystości po zdobyciu Smoleńska.
W tamtym czasie etatowy trębacz miejski łączył funkcje muzyczne z funkcją stróża bezpieczeństwa. Oprócz muzykowania podczas uroczystości i procesji Bożego Ciała pełnił on również dyżur nocny na ratuszowej wieży, co godzinę trąbiąc i obserwując miasto, np. ostrzegając dzwonieniem w razie pożaru. Jego pomocnikiem był trębaczyk, zwany również piszczałką lub surmą. Sam trębacz, wymieniany w księgach miejskich od 1493, zwany był „tibicen civilis”, „tibicinator”, „tibia canens”, „fistulator”, „surma”.
Uposażenie trębacza wynosiło tygodniowo:
- w latach 1493-1502 - 13 groszy
- w latach 1527-1550 - 12 groszy (oraz 5 groszy dla trębaczyka)
- w XVII w. - 90 groszy (45 groszy dla trębaczyka)
Ponadto trębacze uzyskiwali specjalne dodatki np. na kożuch, ubranie, opał, czy też na ryby (tzw. suchodniówki). Dodatkowo miasto finansowało zakup trąby, np.:
- w 1569 roku trębacz otrzymał trąbę mosiężną za 6 złotych
- w 1577, 1608, 1619 i 1623 trębacz otrzymał trąbę za 8 złotych i 2 grosze
Niewielu trębaczy z tego okresu znanych jest z nazwiska. Ci nieliczni to:
- w 1530 - Kikan
- ok. 1571-1577 Piotr Drobny
- Jakub Lubraniec
- w 1584 - Jakub Bąkowski
- w 1627 - Izajasz Tymer
- w latach 1646-1649 - Wojciech Pliszka
XX wiek[]
Potrzebujemy twojej pomocy przy edycji tej sekcji. Rozwiń treść i opisy, dodaj linki, wgraj ilustracje.
Pierwsze wykonanie hejnału po II wojnie światowej, 27 grudnia 1945 roku, należy do Władysława Gryski.
Współcześnie[]
Potrzebujemy twojej pomocy przy edycji tej sekcji. Rozwiń treść i opisy, dodaj linki, wgraj ilustracje.
Źródła[]
- „Dzieje Poznania” pod red. Jerzego Topolskiego, tom I, „Dzieje Poznania do roku 1793”, Warszawa-Poznań 1988, PWN, ISBN 83-01-08195-3 str. 556-557.